Grzyby - czy warto je jeść?

Właściwości żywieniowe i zdrowotne grzybów znane są od tysięcy lat. Grecy uznawali je za pokarm bogów. Egipcjanie podawali je wyłącznie faraonom, ponieważ twierdzili, że są zbyt cennym produktem dla zwykłych śmiertelników. 

Po raz pierwszy właściwości lecznicze grzybów opisał Hipokrates około 400 r. p.n.e. Jednak w celach leczniczych grzyby częściej były używane w medycynie ludowej Chin, Japonii, Malezji, niż na Zachodzie, gdzie spożywano je przede wszystkim ze względu na ich zapach i smak.

Grzyby dziko rosnące są powszechnie dostępne w Polsce. Stanowią cenne i smaczne uzupełnienie diety ze względu na zawartość łatwo przyswajalnych aminokwasów, minerałów, witamin i błonnika.

W owocnikach grzybów leśnych odkryto znaczną ilość witamin z grupy B, zwłaszcza B6, PP, B2, B1 oraz H. Niektóre gatunki zawierają także niewielkie ilości witaminy C.

Spośród witamin rozpuszczalnych w tłuszczach obecny jest ergosterol (stosowany w lekach przeciwko grzybicy) i wit. E oraz wit. A w gatunkach o zabarwieniu pomarańczowym, np.w kurkach. 

 

Grzyby są także źródłem wielu składników mineralnych: potasu, magnezu, fosforu, żelaza, wapnia, sodu oraz takich mikroelementów jak: cynk, miedź, jod, mangan, molibden, selen.

Wiele gatunków zawiera również substancje biologicznie czynne, które znajdują zastosowanie m. in. w profilaktyce i leczeniu chorób nowotworowych i układu krążenia, a także, dzięki aktywowaniu systemu odpornościowego w leczeniu chorób zakaźnych. 

Związki czynne zawarte w owocnikach mają zdolność obniżania poziomu cukru i cholesterolu we krwi oraz wykazują działanie przeciwzapalne, antybakteryjne, antywirusowe i antyoksydacyjne.

Ze względu na to, że grzyby dostarczają znacznych ilości żelaza, a ich białko ma bardzo korzystny skład i cechuje się dużą przyswajalnością sięgającą nawet 90%, to często są określane mianem „mięso lasu”.

Grzyby charakteryzują się wysoką zdolnością do akumulowania w sobie metali ciężkich. Dlatego istotne jest, aby nie zbierać grzybów w miejscach skażonych.

Grzyby powinny być spożywane bezpośrednio po zebraniu, wówczas ich wartość odżywcza jest najwyższa. Długotrwałe przechowywanie grzybów powoduje obniżenie wartości odżywczej i niekorzystne zmiany organoleptyczne. Czasami nieprawidłowe przechowywanie grzybów jadalnych jest przyczyną rozwoju groźnych dla organizmu drobnoustrojów wytwarzających toksyny i karcynogeny.

Kurki - sposób na odrobaczanie

Czy widzieliście kiedyś robaczywe kurki? Jasne, że nie.  Dlaczego?

Kurki oprócz bogactwa witamin i minerałów zawierają hitinmannozę, czyli substancję, która „zabija” wszystkie występujące w organizmie ludzkim pasożyty. Przedostając się do ciała pasożytów paraliżuje ich układ nerwowy, co prowadzi do ich powolnej śmierci.

Hitinmannoza jest bardzo wrażliwa na obróbkę termiczną. Aby zachować jej właściwości przeciwpasożytnicze nie należy przekraczać temp. 50 stopni podczas suszenia. Po wysuszeniu grzyby należy zmielić w młynku i przechowywać w szczelnie zamkniętym, szklanym pojemniku, w ciemnym miejscu. Można spożywać posypując proszkiem z kurek kanapki lub inne potrawy, pod warunkiem, że nie będą gorące. Nie należy przekraczać dawki 1-2 łyżeczek na dobę.

  Informacje zamieszczone na  stronie są przeznaczone wyłącznie do celów edukacyjnych i nie zastępują porady wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia.

Źródła:  

http://jdtlvif.pttz.org/zyw/wyd/czas/2014,%201(92)/02_Siwulski.pdf

http://kosmos.icm.edu.pl/PDF/2011/483.pdf

http://michaltombak.pl

SAUNA (HYDROTERAPIA)

 

Od wieków znane jest zastosowanie sauny zarówno do celów rekreacyjnych, jak i leczniczych.
W Japonii i Rosji nazywana jest banią, a na kontynencie północnoamerykańskim już od wieków Indianie używają tzw. sweat lodges, czyli specjalnych szałasów do pocenia i odtruwania podczas rytualnych ceremonii.

Sauna na podczerwień (far infrared sauna - FIR)

 

Temperatura w saunie na podczerwień jest niższa niż w tradycyjnej saunie. Łagodne ciepło sauny na podczerwień penetruje ciało na głębokość 2-5 cm i aktywuje gruczoły potowe, zanim dojdzie do wzrostu temperatury wewnątrz organizmu. Jest więc bezpieczniejsza dla osób z chorobami serca, astmą, a także osób osłabionych przez przewlekłe problemy zdrowotne.

Działanie promieniowania dalekiej podczerwieni:

 

• obniża poziom kwasu mlekowego,
• stymuluje produkcję endorfin,
• poprawia krążenie krwi i limfy,
• zabija bakterie i pasożyty,
• alkalizuje płyny ustrojowe,
• detoksykacja i usuwanie: toksyn - substancji chemicznych, tworzyw sztucznych (np. z pojemników na żywność), metali ciężkich (rtęć, kadm, ołów, glin), narkotyków.

  Zabiegi w saunie typu FIR poprawiają płodność i pozwalają urodzić zdrowsze dzieci.

Zastosowanie sauny typu FIR:

 

• choroby serca,
• astma,
• nadciśnienie i dusznica bolesna,
• niskie ciśnienie,
• endometrioza,
• bezpłodność,
• chemiczna nadwrażliwość,
• otyłość,
• fibromyalgia, bóle mięśniowe, skurcze, bóle mięśni po wysiłku fizycznym, zapalenie kaletki, rwa kulszowa, wypadanie dysku,
• reumatoidalne zapalenie stawów,
• urazy mięśniowo-szkieletowe,
• obrzęki,
• celulit,
• trądzik, egzema, łuszczyca,
• zaburzenia krążenia,
• owrzodzenia kończyn dolnych,
• profilaktyka przeciwnowotworowa,
• poprawa czynności mózgu

 

Kasztanowiec zwyczajny

Kasztanowiec zwyczajny Aesculus hippocastanum L. dostarcza kilku surowców leczniczych.

Wiosną zdejmuje się korę z młodych, gładkich i zdrowych gałązek i suszy w przewiewie.

Kwiatostany ścina się w całości w pełni kwitnienia, a następnie obrywa pojedyncze kwiaty z szypułkami i suszy rozkładając cienką warstwę w miejscu zacienionym i przewiewnym.

Pod koniec lipca natomiast zrywa się niedojrzałe owoce i robi intrakty.

Początkowo sądzono, że pochodzi z Indii. Jego ojczyzną są jednak górzyste tereny części Półwyspu Bałkańskiego. 

Do Polski trafił w XVII w., sprowadzony przez Jana III Sobieskiego.

 

Jego walory ozdobne i użytkowe sprawiają, że 

często sadzi się go wzdłuż ulic, przy domach, w parkach i ogrodach.

 

Najstarszy kasztanowiec liczy sobie ponad 250 lat i można go podziwiać we wsi Lubin w województwie wielkopolskim.

Gatunkowa nazwa hippocastanum - "koński kasztan" (grec. hippos - koń i kastaneion - orzech z Kastanii), podobnie jak angielska horse chestnut - "kasztanowiec koński", związana jest prawdopodobnie, ze stosowaniem nasion kasztanowca przez Turków w leczeniu kaszlu u koni i bydła.

Wg innych autorów, bogate w saponiny odwary, były wykorzystywane przez bałkańskich jeźdźców jako "mydło" do  mycia koni. 

Warto przy tym dodać, że  brązowa barwa nasion posłużyła do określania maści koni.

Właściwości lecznicze 

• wzmacnia ścianki żył kończyn,
• rozrzedza krew,
• ułatwia wydalanie moczu przy przeroście prostaty,
• działa ściągająco.

 

Wskazania lecznicze

 

• hemoroidy,
• dolegliwości klimakterium,
• stany zapalne wątroby,
• stany zapalne gruczołu krokowego,
• stany zapalne miednicy mniejszej,
• żylaki nóg,
• żylak powrózka nasiennego,
• odmroziny,
• obrzęki skóry i tkanki podskórnej,
• obrzęki głośni, płuc, a nawet mózgu,
• krwiaki,
• zapalenie ścięgna,
• zakrzepowe zapalenie żył.
  
  

   

Miód kasztanowcowy: na każdą łyżeczkę sproszkowanych liści kasztanowca lub świeżych zmielonych liści kasztanowca dać 1 łyżkę czubatą miodu, 1 łyżeczkę świeżych lub suchych liści pokrzywy oraz 1 łyżeczkę gliceryny lub wódki (piołunówkę = absyntówkę lub orzechówkę), wymieszać. 

Zażywać 2 razy dziennie po 1 łyżce przez 1 miesiąc. Stosować przy osłabionych naczyniach krwionośnych, obniżonej krzepliwości, nadmiernym miesiączkowaniu, blednicy, osłabieniu ogólnym i gruźlicy.

Informacje zamieszczone na  stronie są przeznaczone wyłącznie do celów edukacyjnych i nie zastępują porady wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia.

Źródła:  
Jadwiga Górnicka - Apteka Natury